برهمکنش رسپتورهای D2 دوپامینی و NMDA در هیپوکامپ پشتی موش صحرایی در تست اضطراب ماز بعلاوه ای شکل مرتفع

چکیده زمینه و هدف: مطالعات نشان داده است که گلوتامات و دوپامین در اضطراب دخیل می‌باشند. بعلاوه، برهمکنش بین رسپتورهای دوپامینی و NMDA در زمینه تعدیل برخی رفتارها اثبات شده است. در این مطالعه نقش گیرنده‌های دوپامینی D2 در رفتار شبه اضطرابی القاء شده با مهار گیرنده‌های NMDA در موشهای صحرایی نر ویستار بررسی شده است. روش بررسی: موش‌های صحرایی با تزریق درون صفاقی کتامین هیدروکلراید، بعلاوه زایلزین بیهوش شدند و سپس در دستگاه استریوتاکسی قرار داده شدند. دو کانول در ناحیه هیپوکامپ پشتی قرار داده شد. به تمامی حیوانات قبل از شروع آزمون رفتاری، برای بهبودی یک هفته فرصت داده شد. ماز بعلاوه‌ای شکل مرتفع برای سنجش رفتارهای شبه اضطرابی مورد استفاده قرار گرفت. یافته‌ها: تزریق MK801(2 میکروگرم بر موش) به داخل ناحیه CA1 باعث القاء اثرات ضد اضطرابی می‌شود. تزریق سولپیراید (25/0، 5/0 و 75/0 میکروگرم بر موش) خود اثری بر روی رفتارهای شبه اضطرابی نمی‌گذارد، اما استفاده از همین دوزهای سولپیراید، پنج دقیقه قبل از دوز مؤثر MK801 اثرات ضداضطرابی MK801 را مهار می‌نماید. نتیجه‌گیری: یافته‌های ما نشان می‌دهد که ناحیه CA1 هیپوکامپ نقش مهمی در اثرات ضد اضطرابی MK801 دارد و اثرات ضد اضطرابی آنتاگونیست گیرنده‌های NMDA تا حدودی از طریق گیرنده‌های D2 هیپوکامپ پشتی میانجی‌گری می‌شود. کلید واژه‌ها: هیپوکامپ پشتی، MK801، سولپیراید، اضطراب، ماز بعلاوه‌ای شکل مرتفع وصول مقاله: 13/4/89 اصلاحیه نهایی: 19/7/89 پذیرش مقاله: 1/8/89